سعید احمدیان/ روزنامه جوان- ۲۳ بهمن هر سال یادآور حادثه تلخ و جنایت غمبار بمباران زمین فوتبال چوار در استان ایلام توسط جنگنده‌های نیروی هوایی رژیم بعث عراق در سال 1365است، جنایتی که دیروز سی‌و‌پنجمین سالگرد آن بود و مانند تمام سال‌های گذشته گرامیداشت این حادثه به ارسال چند پیام از سوی مسئولان و نامگذاری بازی‌های هفته هفدهم لیگ برتر به یاد این شهدا گذشت. یک رویه تکراری و بدون هیچ دستاورد تأثیرگذاری که هر سال ۲۳ بهمن که می‌رسد انجام می‌شود. گرامیداشت‌های شعاری و بی‌برنامه، بدون اینکه جامعه فوتبال متوجه بزرگی جنایتی شود که ۳۵ سال پیش رخ داده است. چنین نگاه فرمایشی و شعاری به این جنایت باعث شده مظلومیت شهدای زمین فوتبال چوار هر سال که می‌گذرد بیشتر از قبل شود و شهیدان این جنایت ناشناخته بمانند.
نام یونس تلوکی، مجتبی ناصری، علی نجات‌کرمی، علی عباسی، محمد کمالوندی، جهانگیر کاوه، عبدالرزاق مهدیه، سیدمحمد زارعی، حسین هزاوه (بازیکنان فوتبال)، حمیدرضا رضایتی (داور مسابقه)، مراد آذرخش، خلیل مظفری، سجاد مظفری، محمدجواد مظفری و امجد حیدری (تماشاگران مسابقه) کجای فوتبال ایران قرار دارد و کدام یک از این شهدا را اهالی فوتبال و ورزشی‌ها می‌شناسند!
مظلومیت شهدای چوار به کم‌کاری و بی‌تفاوتی مسئولان فرهنگی فوتبال و ورزش برمی‌گردد که با وجود چنین جنایتی که در جریان جنگ تحمیلی رخ داد، کمتر دغدغه‌ای برای زنده نگه داشتن نام این شهدا داشته‌اند و همه برنامه‌های‌شان خلاصه شده است در دادن پیام یا اهدای گل فوتبالیست‌ها به تمثال شهدا پیش از بازی‌های لیگ برتر. ویژه‌ترین اقدام فدراسیون فوتبال هم برگزاری بازی یادبود به یاد این شهداست که در طول سه دهه گذشته به اندازه انگشتان یک دست هم برگزار نشده است و در آخرین مسابقه یادبود هم فدراسیون فوتبال برای چنین جنایت بزرگی که باید به گوش جهانیان برسد، تیم فوتبال کارمندان فدراسیون فوتبال را به دیدار پیشکسوتان چوار فرستاد!
برگزاری چنین مسابقه سطح پایینی برای یادبود شهدای بزرگ حادثه چوار به‌طور قطع بیشتر از آنکه گرامیداشتی در شأن و منزلت این شهدا باشد، جنبه توهین‌آمیز داشت و تنها برای رفع مسئولیت بود تا در کارنامه مدیران فدراسیون فوتبال درج شود. این در حالی است که اگر قرار است برای یادبود شهدای چوار که به صورت ناجوانمردانه حین بازی فوتبال توسط رژیم بعث عراق به شهادت رسیدند، مسابقه‌ای برگزار شود، باید بزرگ‌ترین چهره‌های فوتبال ایران به میدان بیایند و بزرگ‌ترین مسابقات تدارک دیده شود.
با این حال نگاه شعاری و سطحی مدیران فوتبال و البته وزارت ورزش سبب شده در ۳۵ سال گذشته از این جنایت، برنامه‌های برگزار شده در پایین‌ترین سطح باشد، بدون اینکه مظلومیت ۱۵ شهید زمین فوتبال را منعکس کند و نگاه شعاری به چنین مسائلی کار را به جایی رسانده که شهدای فوتبالیست طی این سال‌ها در اوج مظلومیت ناشناخته ماندند.
این در شرایطی است که اگر این جنایت در هر کجای دنیا اتفاق می‌افتاد، تبدیل به سند مظلومیت آن ملت در بین جهانیان می‌شد، اما کم‌کاری و اهمال و البته بی‌تفاوتی مسئولان فوتبال باعث شده شهدای این جنایت، نه تنها در فوتبال دنیا ناشناخته باشند و کسی از این حادثه خبری نداشته باشد، بلکه در ایران هم خیلی‌ها نام چوار هنوز به گوش‌شان نخورده است.