سعید احمدیان/ روزنامه جوان- پس از پایان المپیک و بازگشت کاروان ایران، چند روزی است که مسئولان کاروان ایران سعی دارند با دادن آمار و گزارش هایی از مدال هایی که کسب کرده ایم، نتیجه کسب شده در توکیو را درخشان و قابل توجه جلوه دهند و برای اثبات ادعایشان هم مقایسه عملکرد کاروان ایران را با کشورهای اسلامی و منطقه پیش کشیده اند و بارها در تربیون هایی که در این چند روز در اختیارشان قرار گرفته است،این مقایسه را بارها تکرار کرده اند. مانند نصرالله سجادی سرپرست کاروان ایران در المپیک توکیو که در یکی از مصاحبه هایش گفته است:« باید به این موضوع توجه کنیم در کشورهای منطقه در این دوره بالاتر قرار گرفتیم و حتی نسبت به سایر کشورهای اسلامی مدال‌آوری بیشتری داشتیم.»
در اینکه ایران نسبت به کشورهای منطقه و کشورهای اسلامی نتیجه بهتری را به دست آورده، تردیدی نیست اما این اتفاقی که نیست که برای اولین بار در توکیو اتفاق افتاده باشد، در دوره های گذشته المپیک هم همواره کشورمان توانسته عملکرد بالاتری را کسب کند و با توجه به پتانسیل و ظرفیت پایین کشورهای منطقه در بخش ورزش، مسئله ای نیست که به آن افتخار کنیم و به آن ببالیم، به خصوص که اگر اسامی کشورهای دور و اطرافمان که به دلیل قرار گرفتن بالاتر از آنها می خواهیم جشن بگیریم، را مرور کنیم، مشخص می شود که کار بزرگی صورت نگرفته است.
به خصوص که پتانسیل و افتخارات قهرمانان ایران با کشورهای همسایه مان که مرز خاکی و آبی با آنها داریم مانند افغانستان، پاکستان، عراق، امارات، عمان، عربستان و کویت اصلا قابل مقایسه نیست، همواره تیم های ورزشی ما در خیلی از رشته ها نسبت به حریفان منطقه ای شان سرتر بوده اند و بیشتر اوقات پیروزی مقابل این کشورها، یک حماسه ملی نبوده که این بار با استناد با نتایجی که در توکیو رقم خورده، بخواهیم آن را یک شاهکار بدانیم. به خصوص که کشورهای عربی چه با هزینه های چند برابری شان در ورزش و چه با استفاده از ورزشکاران واردتی باز هم نتوانسته اند در خیلی از رشته ها به پای قهرمانان ایرانی برسند، قهرمانانی با کمترین بودجه ها و امکانات، آماده رقابت هایی مانند المپیک می شوند.
بدیهی است که ظرفیت بالای استعدادهایی که چه درعرصه ورزشکارو چه مربی دارا هستیم، همواره کشورمان را با فاصله نسبت به رقبای منطقه ای مان چه همسایه ها و چه کشورهای اسلامی قرار داده است. به همین خاطر تاکید بر اینکه در بین کشورهای منطقه و جهان اسلام اول شده ایم، بیشتر یک آدرس اشتباهی و سوء استفاده از احساسات و تعلقات مذهبی برای لاپوشانی عملکردی است که در صورت مدیریت بهتر می توانست پربارتر باشد.
تاکید چند باره و جدول کشیدن و آمار دادن برای اثبات عملکرد بهترمان نسبت به کشورهای همسایه و اسلامی، علاوه بر پنهان کردن ناکامی هایی که در برخی رشته ها داشته ایم، نشان از قد کوتاه اهداف مدیریتی ورزش ایران دارد، سیستمی که به جای مقایسه عملکردمان با 26 کشوری که بالاتر از ما قرار گرفته اند و توجه به مسیری که آنها برای بالاتر از ایران قرار گرفتن در جدول المپیک طی کرده اند، همه نگاهمان را متوجه کشورهای پایین تر از خودمان کرده ایم.و انتظار داریم که به دلیل اینکه بالاتر از یک سری کشورها قرار گرفته ایم، مورد تمجید و ستایش هم قرار بگیریم.
در این سیستم مدیریتی، مدیران به جای مقایسه کارنامه کشورمان با کشورهای موفق آسیایی مانند چین، ژاپن، کره و سایر کشورهای آسیایی که بالاتر از ایران در جدول رده بندی مدال ها قرار گرفته اند، برای اینکه خروجی مدیریت شان، متناسب با نتایج کسب شده باشد، با تنظیم جدولی، سعی در وانمود کردن قبولی شان در المپیک دارند و با کشیدن یک جدول که کشورهای منطقه و اسلامی را در برمی گیرد و ایران در صدر آن قرار دارد، به دنبال این هستند که خودشان را موفق قلمداد کنند.
این در شرایطی است که با توجه به استعدادهایی که در کشورمان در رشته های مختلف دارد، جایگاه ایران چه در المپیک و چه بازی های آسیایی باید بالاتر از جایگاه فعلی باشد، مشکل ورزش ایران در نرسیدن به جایگاه واقعی را باید در مدیریت و کمبودهایی که در بخش زیرساخت ها و امکانات دارد، جستجو کرد. البته نقش مدیران را باید در این شرایط پررنگ تر از بقیه موارد دید، مدیرانی که توسعه و موفقیت ورزش ایران را به جای مقایسه با کشورهای برتر آسیایی، با کشورهای جنگ زده ای مانند عراق می سنجند تا خودشان را موفق نشان دهند.
ورزش ایران با چنین نگاه مدیریتی که سقف ورزش ایران را با کشورهای پایین تر از خودش مقایسه می کند، در المپیک های بعدی نیز جایگاهی بهتر از توکیو با یک یا دو پله بالاتر یا پایین تر به دست نخواهد آورد. ورزش برای تحول و جهش به مدیرانی احتیاج دارد که با سنجیدن عملکردمان با تیم های موفق تر از خودمان، برای رسیدن به این کشورها برنامه داشته باشد، برنامه ای که اگر چه در دراز مدت به نتیجه می رسد اما توسعه ورزش را کلید می زند تا پله پله در جدول المپیک بالا برویم و بر خلاف امروز که به بالاتر قرار گرفتن از کشورهای جنگ زده افتخار می کنیم، فردا به رسیدن و عبور از کشورهای موفق آسیایی در المپیک افتخار خواهیم کرد. افتخاری بالقوه که ورزش برای رسیدن به آن به مسئولانی آینده نگر با اهداف بزرگ نیاز دارد، نه مدیران کوته بین امروز.
لینک پی دی اف یادداشت در روزنامه جوان