سعید احمدیان/ روزنامه جوان- سرمربی تیم ملی کشتی فرنگی جوانان پس از نایب قهرمانی شاگردانش در جهان در گفت‌وگویی به موضوعی اشاره کرد که بیشتر اوقات در ورزش ایران نادیده گرفته شده و در حاشیه قرار گرفته است. روح‌الله میکائیلی گفته بود: «نایب قهرمانی تیم ایران حاصل زحمات مربیان کشتی فرنگی در سراسر ایران است»؛ حاصل کار مربیان سازنده‌ای که استعداد‌های کشتی را در شهر‌های کوچک و بزرگ شناسایی کرده‌اند و این استعداد‌ها را پرورش داده‌اند تا امروز به جایی برسند که در جهان روی سکو می‌روند و نام ایران را در رقابت‌های بین‌المللی طنین‌انداز می‌کنند.
چه در کشتی و چه رشته‌های دیگر کمتر یا به صورت نادر پیش آمده که به نقش مربیان سازنده که کاشف قهرمانان امروز هستند، اشاره شود و همیشه وقتی موفقیتی در عرصه ملی در سطح المپیک، جهانی یا آسیایی به دست آمده است، نام کادر فنی تیم‌های ملی سرزبان‌ها افتاده که توانسته‌اند با آموخته‌ها و دانش فنی‌ای که داشته‌اند، ملی‌پوشان را به سکو‌های بین‌المللی برسانند.
همه این موفقیت یا به نام فدراسیون و مدیرانش یا به نام کادر فنی زده می‌شود و در این بین کسی سراغ مربیان سازنده و کاشف این قهرمانان را نمی‌گیرد؛ مربیانی که سال‌ها پیش و از رده‌های پایه و در حالی که هنوز کسی نام این قهرمانان را نشنیده بود، با تجربه و دانشی که از سال‌ها خاک خوردن کنار ورزش آموخته‌اند، این ورزشکاران را تمرین داده و با دانش‌شان مسیر موفقیت را برای آن‌ها باز کرده‌اند؛ مربیان سازنده‌ای که کمتر پیش آمده وقتی موفقیت بزرگی در ورزش ایران در رقابت‌های مختلف ثبت می‌شود، نگاه‌ها به سمت آن‌ها هم برگردد و به زحماتی که آن‌ها برای ساختن این قهرمانان کشیده‌اند، اشاره شود.
البته موضوع، نادیده گرفتن تدابیر کادر فنی تیم‌های ملی در پرورش یک قهرمان و مدال‌آوری که در میادین جهانی و المپیک افتخار می‌آفریند، نیست. این مربیان به طور قطع نقش پررنگی در این موفقیت‌ها داشته‌اند و سهم زیادی از افتخاری را که کسب می‌شود باید به نام آن‌ها نوشت که با تجربه و دانشی که داشته‌اند، ورزشکار را به مرحله رسانده‌اند که تبدیل به یک قهرمان شده است.
موضوع بر سر این است که در این موفقیت‌ها باید همه عوامل را کنار هم دید و همه چیز را به نام یک مدیر یا یک مربی تمام نکرد. همان طور که نقش روح‌الله میکائیلی به عنوان سرمربی تیم ملی کشتی فرنگی جوانان در موفقیت کشتی‌گیرانی مانند امیررضا ده‌بزرگی که پس از طلای نوجوانان جهان، در جهانی جوانان هم طلا می‌گیرد یا کشتی‌گیری مانند امیرمحمد بیات که در اولین تجربه جهانی‌اش و در حالی که تا پیش از آن تنها تجربه حضور در یک تورنمنت بین‌المللی را داشته است، مدال برنز می‌گیرد، انکارنشدنی است و باید او و دیگر مربیان تیم ملی کشتی فرنگی را ستود، باید نقش مربیان سازنده‌ای که قهرمانانی مانند «ده‌بزرگی» یا «بیات» را کشف کرده‌اند و به عنوان اولین مربی سهم زیادی در موفقیت‌های امروزشان داشته‌اند، هم دیده شود.
این همان موضوع مغفول مانده است که سرمربی تیم ملی کشتی فرنگی جوانان پس از نایب قهرمانی ایران در جهان به آن اشاره می‌کند؛ یک اشاره درست که در ورزش کمتر به آن پرداخته شده است. غفلت از نقش مربیان سازنده و کاشف استعداد‌ها در کشتی یا رشته‌های دیگر و بی‌توجهی به این مربیان که اولین معلمان قهرمانان هستند، سبب شده است خیلی از آن‌ها دلسرد شوند. این در شرایطی است که توجه ویژه و حمایت از این مربیان که کاشفان قهرمانان آینده هستند، می‌تواند آن‌ها را دلگرم‌تر کند تا با انگیزه بالاتری باشگاه به باشگاه، ورزشکاران مستعد را شناسایی و تربیت و آینده ورزش قهرمانی را تضمین کنند.
لینک پی دی اف یادداشت در روزنامه جوان