سعید احمدیان/ روزنامه جوان- زیاده خواه اند و وقیح، این حکایت برخی فوتبالیست های ایرانی است، فوتبالیست هایی که البته تعدادشان کم نیست و قراردادهای بی ضابطه با رقم هایی که هیچ منطقی پشت آن نیست، سبب شده تا آنها امروز در شرایط سخت اقتصادی کشور زیاده خواه تر از همیشه بر سر مدیران دولتی و کوتاه قامت فوتبال ایران فریاد بزنند که قراردادهای چند میلیاردی هم کم شان است و بیشتر می خواهند. صحبت های دیروز شجاع خلیل زاده مدافع سابق پرسپولیس در گفتگویی که با پایگاه خبری ورزش سه داشته، به خوبی گویای تفکر حاکم بر جماعت فوتبالیست ایرانی است. او گفته است:« قرارداد 2 میلیاردی بازیکن هم به هیچ دردی در این اقتصاد نمی‌خورد، فوتبالیست 2 میلیارد می‌گیرد پس فوتبالیست خارجی که 50 میلیارد حداقل می‌گیرد چه؟ لیگ حرفه‌ای است و خرج بازیکن زیاد است. یک کفش حداقل 10 میلیون است، اجاره خانه بازیکن حداقل 20 میلیون است. یک ماشین معمولی 207 شده 500 میلیون.»
این مدافع به عنوان نماد فوتبالیست زیاده خواه کشورمان مدعی است که قرارداد دو میلیاردی که درآمد ماهانه 166 میلیون تومانی را برای یک بازیکن فوتبال در ایران به همراه دارد، کافی نیست و آنها وقیحانه بیشتر می خواهند. البته مدیران کوتاه قامت فوتبال هم که بابت دخل و خرج شان از بیت المال در باشگاه های دولتی، هیچ نهادی از آنها بازخواست نمی کند، همواره مقابل این زیاده خواهی ها کوتاه آمده اند. مانند بازیکنی که با فشار به یک باشگاه دولتی با وجود داشتن قرارداد سالانه 3 میلیاردی، با امضای یک قرارداد جدید سالانه 10میلیارد دریافت خواهد کرد، یعنی ماهانه 833 میلیون تومان! نمونه چنین قراردادهایی به خصوص در تیم های دولتی مانند استقلال، پرسپولیس، سپاهان و دیگر تیم های وابسته به دولت کم نیست، قراردادهایی که مدیر باشگاه با توجه به پرداخت آن از بیت المال، دغدغه ای برای امضای زیر برگه قرارداد را ندارد.
در حالی فوتبالیست های زیاده خواه ایرانی با وجود چند برابر شدن قراردادها، درآمد ماهانه حداقل 166 میلیون تومان را کافی نمی دانند و معتقدند که با کفش ده میلیونی و اجاره 20 میلیونی، این پول کفاف مخارج شان را نمی دهد که شرایط سخت اقتصادی کشور باعث شده تا سفره هوادارانی که همواره جماعت فوتبالیست از آنها دم می زنند، سفره شان هر روز که می گذرد کوچک تر شود، آن هم هوادارانی که دست فوتبالی ها هر سال بیشتر از گذشته در جیب شان می رود تا پول اجاره 20 میلیون تومانی خانه های لاکچری و کفش های ده میلیونی شان جور شود.
عطش جماعت فوتبالی برای دست بردن بیشتر به بیت المال و جیب هواداران در شرایطی است که فوتبالی ها همواره در مصاحبه هایشان از بازی به عشق هوادار می گویند، اما گویا این عشق تنها در صحبت است و وقتی پای عمل برسد کمتر فوتبالیست دولتی حاضر است که به خاطر آن هوادار که سفره اش هر روز کوچک تر می شود، از زیاده خواهی هایش بکاهد و مانند بخش زیادی از جامعه که سفره شان کوچک تر شده، او هم در این ریاضت اقتصادی شریک شود.
آنها نه تنها در ریاضت کشیدن هوادارای که سنگش را به سینه می زنند، شریک نمی شوند، بلکه در سخت ترین شرایط خواهان چند برابر شدن قراردادهایشان هستند تا جایی که مانند امروز به قرارداد 2 میلیاردی و درآمد 166 میلیونی که کف قراردادهای فوتبالیست های متوسط است، نیز قانع نیستند و مدیران کوتاه قامت فوتبال را مجبور به چند برابر کردن این رقم ها می کنند، مسئله ای که در باشگاه استقلال رخ داد و پای نهادهای نظارتی به این قراردادها باز شده است. نکته قابل تامل اینکه خودشان را با فوتبالیست های خارجی که به قول خودشان حداقل 50 میلیارد می گیرند، مقایسه می کنند تا به صورت غیر مستقیم کف پولی که می خواهند از بیت المال و هوادار به جیب بزنند، را آشکار کنند. این در شرایطی است که علاوه بر اینکه کیفیت بازیکنان زیاده خواه نه تنها به پای آن فوتبالیست لیگ های خارجی که 50 میلیارد می گیرد، نمی رسد بلکه در خارج از کشور، قرارداد فوتبالی مانند مانند ایران از جیب دولت پرداخت نمی شود که سفره مردم شان کوچک تر شود!
البته از جماعت فوتبالی که شخصیت فرهنگی و اجتماعی و درک شان از شرایط اقتصادی کشور به اندازه صفرهای قراردادشان رشد نکرده و باشگاه ها و فدراسیون فوتبال هم برنامه ای برای بالا بردن شخصیت فوتبالی ها با توجه به بالا رفتن قراردادهایشان نداشته اند، نمی توان انتظار داشت که امروز اینچنین زیاده خواه نباشند. زیاده خواهی امروزشان خروجی سیستم مدیریتی کوتاه قامت و دولتی فوتبال است که به هر ساز جماعت فوتبالی رقصیده است تا یکی از آنها مانند امروز قرارداد 2 میلیاردی و درآمد ماهانه 166 میلیونی را هیچ بداند و قرارداد 50 میلیاردی بخواهد!