سعید احمدیان/ روزنامه جوان- خصوصی سازی استقلال و پرسپولیس بساط هر سال ورزش ایران است، وعده ای که ربطی به این دولت یا آن دولت یا این وزیر و آن وزیر ورزش ندارد و در 3 دهه اخیر بارها تکرار شده است. از روسای سازمان وقت سازمان تربیت بدنی تا وزیران ورزش هر کدام که آمده اند یکی از برنامه هایشان، همین واگذاری سرخابی ها بوده است. اگر چه چند دهه از اولین باری چنین تصمیمی مطرح شد می گذرد اما هنوز استقلال و پرسپولیس سرجای خودشان هستند، بدون اینکه یک قدم هم به سمت خصوصی سازی نزدیک شوند و همچنان چسبیده به دولت و از بیت المال بودجه شان حواله می شود.
همین بد قولی ها و خلف وعده ها سبب شده که دیگر امروز کمتر کسی روی قول تازه ای که برای واگذاری دو باشگاه بزرگ پایتخت داده می شود، حساب باز می کند و همه سرانجام آن را پیش بینی می کنند و می دانند که قرار نیست برای این دو باشگاه آن هم به دلایلی که فراتر از بحث ورزش است، اتفاقی بیفتد. با وجود چنین وعده هایی که در سه دهه گذشته داده شده، امسال هم در آغاز سال نو وزیر ورزش در گفتگوی نوروزی از واگذاری استقلال و پرسپولیس در سال 99 خبر داد، آن هم در شرایطی که سلطانی فر سال گذشته هم سال 98 را موعد خصوصی سازی عنوان کرده بود اما این وعده باز هم مانند تمام سال های گذشته و دوران وزرای قبلی ورزش به سرانجام نرسید تا بار دیگر در سال 99 خصوصی سازی سرخابی ها به عنوان برنامه ای که انگار در برنامه سالانه وزارت ورزش دولت جایی ثابت دارد،پرونده آن روی میز گذاشته شود.
به هر حال استقلال و پرسپولیس با توجه به هزینه های بالای صد میلیاردی که هر کدام سالانه روی دوش دولت می گذارند، جز یک بنگاه زیان ده که فقط در آن هزینه می شود و خبری از درآمد نیست، به حساب نمی آیند. در چنین شرایطی دولت هم که کم مشکل اقتصادی ندارد، برای واگذاری این دو باشگاه اقدام کرده تا بتواند از زیر هزینه های هنگفتی که به واسطه نامدیرانی این دو باشگاه لیست شده است، رها شود. به خصوص که هزینه های چند صد میلیاردی و غیرقانونی دولت در باشگاه هایی مانند استقلال و پرسپولیس سبب شده تا بودجه های ورزش حرفه ای و قهرمانی هم تحت تاثیر چنین ریخت و پاش هایی توسط دولت در فوتبال قرار بگیرد.
در کنار این ریخت و پاش ها و حیف و میل ها، دردسرهای مدیریتی که این دو باشگاه برای وزارت ورزش و دولت ایجاد کرده اند و سبب شده اند تا بخش عمده ای از فعالیت های وزیر تحت تاثیر قرار بگیرد، از جمله مواردی است که تسریع در واگذاری این دو باشگاه را الزامی می کند تا وزارت ورزش با رهایی از این مسئولیت تیمداری توسط دولت که در هیچ جای دنیا مرسوم نیست، روی ورزش حرفه ای و همگانی متمرکز شود.
حالا در این روزها که جلسات خصوصی سازی استقلال و پرسپولیس پشت هم برگزار می شود، این بحث دوباره داغ شده اما این بار هم مانند تمام سال های گذشته از همین الان سرانجام این پرونده معلوم است، هر چند دولت و وزارت ورزش می خواهند با برجسته کردن جلساتی که در این راستا برگزار می کنند، می خواهند بگویند سفت و سخت دنبال واگذاری این دو باشگاه پرخرج دولتی هستند اما کمتر کسی امیدوار است که این جلسات به نتیجه ای برسد. هر سال به گفته مسئولان دولتی کار تا جایی پیش می رود اما نهایی کردن کار به مشکل می خورد و دوباره همه چیز به جای اول بر می گردد. مانند سال گذشته که دولتی ها مدعی هستند واگذاری را نهایی کرده بودند اما اختلاف بر سر نحوه خصوصی سازی استقلال و پرسپولیس بین دولت و مجلس، کار را متوقف کرد تا همه چیز بار دیگر از سر گرفته شود.
در چنین شرایطی خصوصی سازی استقلال و پرسپولیس به یک هماهنگی جمعی بین نهادهای دولتی و سایر بخش های تصمیم گیری احتیاج دارد، نمی شود دولت یا مجلس کار را به تنهایی جلو ببرد و وقتی که همه چیز در حال نهایی شدن است، اختلافات مانع شود و یا دولت و یا مجلس جلوی واگذاری بایستند و بگویند اینطور نمی شود و کار متوقف شود.با توجه به تجربه ای که در سه دهه گذشته در این باره وجود دارد، مهم ترین نکته در واگذاری استقلال و پرسپولیس هماهنگی است که باید وجود داشته باشد تا سرانجام این وعده 30 ساله به نتیجه ای برسد تا نخ این دو تیم از دولت کنده شود و وزیر ورزش با رها شدن از دغدغه های این دو تیم دولتی، بتواند روی مسئولیت اصلی اش در ورزش کشور که تقویت و برنامه ریزی برای ورزش قهرمانی و همگانی است، تمرکز کند تا دیگر مانند امروز نه قهرمانان و مدال آوران المپیکی از وزیر ورزش دلخور باشند نه منتقدان سلطانی فر را وزیر فوتبال بنامند!