سعید احمدیان/ خبرگزاری ایرنا- سال‌هاست خبری از اسپانسرهای مطرح در فوتبال ایران نیست، اگر دور برخی از اسپانسرهای سفارشی که با فشارهای وارد شده از خارج از فوتبال، پا به این رشته گذاشته‌اند را خط بکشیم، کمتر اسپانسر مهم و بزرگی را در فوتبال کشورمان در سال‌های اخیر می‌توان مشاهده کرد.
امتناع اسپانسرهای بزرگ و درآمدزا از حضور در فوتبال، زمینه‌ای را فراهم کرده که جا برای شرکت‌های کوچک و متوسط برای نشاندن اسم‌شان روی پیراهن باشگاه‌های بزرگ و کوچک فوتبال در ایران باز شود، مانند اسپانسر جدید استقلال که عقد قراردادش خبرساز شده و واکنش‌های مثبت و منفی زیادی را به همراه داشته و سبب شده تا جبهه‌گیری‌هایی که البته برخی از آنها هدفمند است علیه این قرارداد باشگاه استقلال شکل بگیرد.
در شرایطی باشگاه استقلال با گذشت ۸ هفته از لیگ با اسپانسر موردنظرش قرارداد بسته است که این تیم در حتی در بازی‌های اول لیگ با اسپانسر موقت که قرارداد آن برای چند مسابقه محدود بود، همکاری می‌کرد.
دیگر تیم‌های لیگ برتری هم مانند استقلال مشکلات زیادی برای پیدا کردن یک اسپانسر مناسب که رقم قابل قبولی را با توجه به جایگاه تیم و مسابقات پرداخت کند، داشته و با آن درگیر بوده‌اند و مدیران باشگاه‌ها از اینکه فضا برای پیدا کردن یک اسپانسر مناسب که هزینه‌های مالی را تا حد زیادی تامین کند، بسته است، انتقاد کرده‌اند.
فارغ از تیم‌های صنعتی که با توجه به حمایت از سوی صنایع و معادن وابسته به باشگاه مورد حمایت ویژه و کافی قرار می‌گیرند، مدیران دیگر باشگاه‌ها مانند استقلال و پرسپولیس همواره یکی از دغدغه‌های بزرگی که داشته‌اند، امضای قرارداد اسپانسری مناسب بوده است.
البته این مشکل تنها مربوط به باشگاه‌ها نیست و فدراسیون فوتبال هم تا همین ماه گذشته با وجود تلاش‌های زیادی که در یک سال اخیر داشت، نتوانسته بود با یک اسپانسر بزرگ برای تیم ملی قرارداد ببندد و پیشنهادهایی هم که مطرح شده بود به گفته مسئولان فدراسیون فوتبال، پایین‌تر از کف خواسته‌های آنها و در شان تیم ملی نبود. در حالی مسئولان فدراسیون فوتبال ماه گذشته از انتخاب اسپانسر خبر دادند که نام یک شرکت گمنام که زمان زیادی هم ثبت آن نمی‌گذشت به عنوان حامی مالی انتخاب شد.
مشکل مشترک باشگاه‌ها و فدراسیون فوتبال در کشورمان برای قرارداد با یک حامی مالی بزرگ با یک رقم قابل قبول، در شرایطی است که هم تیم ملی و هم دو باشگاه بزرگ پایتخت یعنی استقلال و پرسپولیس با توجه به داشتن هواداران چند ده میلیونی، پتانسیل بالقوه زیادی برای درآمدزایی و به سود دهی رساندن اسپانسرها و حامیان مالی دارند. این ظرفیت‌های بالقوه اما در فوتبال ایران هیچ‌گاه بالفعل نمی‌شود.
این در حالی است که در فوتبال روز دنیا،شرکت‌ها و غول‌های بزرگ تجاری حضور پررنگی دارند و به عنوان اسپانسر باشگاهی یا اسپانسر مسابقات مختلف، پول زیادی را به این رشته تزریق می‌کنند. البته با توجه داشت در فوتبال حرفه‌ای دنیا حضور این اسپانسرها یک بازی برد- برد است.
در کشورمان اما که با بسته بودن راه‌های درآمدزایی و همچنین عدم رعایت کپی‌رایت، حامیان مالی فقط هزینه می‌کنند و درآمدی ندارند تا شاهد یک بازی برد – باخت در فوتبال ایران باشیم، در این بین فقط باشگاه است که سود می‌کند و اسپانسر با توجه به آورده مالی که برای باشگاه داشته است، نه تنها سود نمی‌کند بلکه همان هزینه را هم نمی‌تواند جبران کند.
با توجه به چنین شرایطی، حامیان مالی یا همان اسپانسرهای بزرگ رغبتی برای حضور در فوتبال ندارند و تنها برخی از شرکت‌های بزرگ تنها به دلیل مسئولیت اجتماعی که برای آنها تعریف شده است، وارد فوتبال می‌شوند. به همین خاطر گریزان بودن شرکت‌ها و صنایع و کسب و کارهای بزرگ برای سرمایه‌گذاری در فوتبال و خالی شدن لیگ برتر از اسپانسرهای اسم و رسم‌دار کاملا طبیعی است.
برای عبور از این شرایط و تشویق شرکت‌های بزرگ برای سرمایه‌گذاری در فوتبال، باید تغییرات بزرگی برای درآمدزایی در این رشته ورزشی صورت بگیرد، تغییراتی که فضا را برای سود ده کردن سرمایه‌ای که وارد فوتبال می‌کند باز کند تا آنها راغب به برعهده گرفتن اسپانسری باشگاه‌ها و تیم ملی شوند و مانند همه جای دنیا یک بازی برد- بردبر فضای سرمایه‌گذری در فوتبال ایران هم حاکم شود.
تا فرا رسیدن آن روز نباید از حضور شرکت‌های کوچک و متوسط و ناشناخته در فوتبال تعجب کرد و باشگاه‌ها هم باید مدیون این شرکت‌ها نیز باشند که در یک فضای بسته برای درآمدزایی، پولشان را وارد فوتبال کرده‌اند.