سعید احمدیان/ خبرگزاری ایرنا- پرداخت قراردادهای بی‌ضابطه و نامتعارف و نجومی از بیت‌المال به فوتبالیست‌ها بیشتر از هر زمان دیگری اعتراض و واکنش منفی افکارعمومی و هواداران فوتبال را برانگیخته است. البته سال‌هاست که فوتبال ایران با توجه به گشاده‌دستی مدیران باشگاه‌های دولتی، هر سال بیش از چند هزار میلیارد خرج روی دست بیت‌المال می‌گذارد، خرج‌ها و هزینه‌هایی که هیچ آورده‌ای برای فوتبال و ورزش کشور ندارد اما هزینه چنین مبالغ هنگفتی به بهانه واهی «پرکردن اوقات فراغت مردم» از سوی برخی اهالی فوتبال توجیه می‌شود.
در حالی قراردادهای نجومی فوتبالیست‌ها در ایران از بودجه عمومی کشور و بیت‌المال پرداخت می‌شود که در فوتبال حرفه‌ای دنیا رقمی از بودجه عمومی خرج فوتبال نمی‌شود و باشگاه‌ها با توجه به درآمدهایشان هزینه‌هایشان را تامین می‌کنند.
البته برخی از موافقان هزینه‌های چند هزار میلیاردی در فوتبال، کشورهایی مانند عربستان را برای سرمایه‌گذاری حاکمیت در فوتبال مثال می‌زنند و معتقدند در ایران هم فارغ از مشکلاتی که وجود دارد، باشگاه‌ها باید به جای بودجه چند صد میلیارد تومانی، بودجه چند صد میلیون دلاری را از بیت‌المال دریافت کنند!
البته که مقایسه دو کشور با توجه به وضعیت اقتصادی، قیاس مع‌الفارق است، همچنین حساب کشورهای عربی مانند عربستان را باید جدا کرد، به خصوص که حکومت سعودی از هزینه‌های چند صد میلیون دلاری در فوتبال و جذب بازیکنان مطرح، اهداف دیگر و کلان‌تری را دنبال می‌کند.
به همین خاطر براساس عرف رایج در فوتبال دنیا، جایی را نمی‌توان سراغ گرفت که هزینه قراردادهای نجومی بازیکنان که بدون هیچ ضابطه‌ای و براساس معیارهای غیرفنی و دلالی هر سال چند برابر می‌شود، از جیب هواداران فوتبال و مردم پرداخت شود.
البته که برخلاف فوتبال دنیا حق پخش تلویزیونی که بخش بزرگی از بودجه یک باشگاه را تامین می‌کند در ایران پرداخت نمی‌شود و باشگاه‌ها این حق مسلم محروم هستند. با این حال محروم بودن از حق پخش تلوزیونی نمی‌تواند دلیلی بر گشاده‌دستی از بیت‌المال برای فوتبالیست‌ها باشد، آن هم در شرایطی که اهالی این رشته در بیش از ۴ دهه گذشته هیچ افتخار قابل توجهی را در رده ملی برای ایران به ارمغان نیاوده‌اند و از آخرین افتخار بین‌المللی باشگاهی هم بیش از سه دهه می‌گذرد.
در چنین شرایطی باشگاه‌های فوتبال باید با مدیریت بودجه به اندازه درآمدهایشان هزینه و رقم قراردادهای بازیکنان و مربیان را تنظیم کنند.نمی‌شود باشگاهی که درآمدی ۱۰۰ میلیاردی دارد، با بستن قراردادهایی که سهم دلایی و مسائل غیرفنی در آن کم نیست، یک خرج ۵ برابری روی دست بیت‌المال بگذارد.
هزینه‌های نامتعارف و پرداخت قراردادهای چند ده میلیارد تومانی به فوتبالی‌ها از بیت‌المال سبب شده که بازیکن و مربی شاغل در فوتبال متوهم شده و چنین رقم‌هایی را حق طبیعی‌شان بدانند و مربی‌ای مانند سرمربی پرسپولیس معترضان به پرداخت این پول‌های نجومی از بیت‌المال را با یک حربه نخ‌نما شده «مخالف شادی مردم»عنوان کند.
تاسف‌برانگیزتر آنجاست که همین جماعت فوتبالی با وجود دریافتی‌های چند میلیاردی در یک سال که معادل ۳۰ سال حقوق یک کارگر است، با عقب افتادن قسط‌های قراردادهایشان جلوی دوربین‌های بعضا اجاره‌ای و درصدی برخی رسانه‌ها،مظلوم‌نمایی می‌کنند و مانند مدافع استقلال مدعی می‌شوند پول خرید کفش و پرداخت اجاره خانه را هم ندارند و افسرده شده‌اند!
وقتی هم یک رسانه مستقل جلویشان علم می‌شود و می‌پرسد «شما با وجود پرداخت نشدن بخشی از مطالباتتان، حداقل تا امروز ۵، ۶ میلیارد در چند ماه گذشته پول گرفته‌اید»، برافروخته می‌شوند و عنوان می‌کنند زندگی ما با شما فرق دارد و ما خرج داریم!
البته که هم «یحیی گل‌محمدی»ها و هم «محمد حسین مرادمند»ها راست می‌گویند که نباید یقه آنها را گرفت، یقه این جماعت را که با بذل و گشاده‌دستی مدیران فوتبال هر فصل چند ده میلیاردتومان از بیت‌المال به جیب‌شان می‌رود را نباید گرفت.
به جای بازیکنان و مربیان، باید یقه مدیرانی را گرفت که با توجه به دست بازشان برای برداشت از بیت‌المال و جیب مردم، در برابر فوتبالیست‌ها، حاتم طایی می‌شوند و قراردادهای چندبرابر ارزش واقعی را با بازیکن و مربی امضا می‌کنند. باید یقه مدیرانی را گرفت که دغدغه بیت‌المال را ندارند و برای خوش‌آمد سکوها خط قرمزی برای خودشان در حیف و میل از بیت‌المال قائل نیستند.
باید یقه مدیرانی را گرفت که باید از منصوبانشان در باشگاه‌ها بابت ریال به ریال هزینه‌هایشان حساب‌کشی می‌کردند اما نکردند.
بله آقای گل‌محمدی! بله آقای مرادمند! شما مقصر نیستید، مقصر سیستم معیوب حاکم بر مدیریت باشگاه‌ها و فوتبال ایران است که برای دست‌درازی شما به بیت‌المال و جیب مردم فرش قرمز پهن می‌کند!