سعید احمدیان/ خبرگزاری ایرنا- درباره تفاوت فوتبال اروپا و ایران در بخش‌های مختلف می‌توان به صورت تفصیلی صحبت کرد، تفاوت‌هایی که در هم حوزه فنی و هم زیرساختی، آنقدر زیاد است که سبب شده فاصله زیادی بین لیگ ایران و لیگ‌های سطح اول فوتبال دنیا وجود داشته باشد.
در برخی تفاوت‌ها مانند بخش فنی و زیرساختی با توجه به فاصله و رشدی که کشورهای سطح اول در فوتبال باشگاهی داشته‌اند، نباید انتظار داشت که فوتبال ایران با توجه به داشته‌هایی که دارد، بتواند به سطح اول فوتبال باشگاهی جهان حتی نزدیک هم بشود.
با این حال برخی قواعد و رفتارهای اخلاقی مانند قدرشناسی در سطح اول فوتبال جهان نهادینه شده و به عنوان یک مسئله حرفه‌ای پذیرفته شده است که فوتبال باشگاهی ایران برای رسیدن به این سطح از رفتارها نیازی به هزینه و سرمایه‌گذاری مانند حوزه‌های فنی و زیرساختی ندارد. می‌شود از این رفتارهای اخلاقی، بدون هیچ هزینه‌ای کپی‌برداری کرد. به خصوص که با توجه به فرهنگ شرقی حاکم بر جامعه ایرانی، همواره بر رعایت اخلاقیات و رفتارهایی که پایه و مبنای اخلاقی و قدرشناسانه داشته باشد، تاکید شده است.
در فوتبال اروپا یکی از رفتارهای حرفه‌ای که با اخلاق ترکیب شده است، احترام گذاشتن و قدرشناسی از بازیکنانی است که مدت زیادی در باشگاه بازی کرده‌اند و با توجه به عملکرد درخشان‌شان در سال‌های طولانی که پیراهن این تیم را پوشیدهاند، تبدیل به یک اسطوره در تاریخ این باشگاه شده‌اند و همواره به بزرگی و احترام از نام‌شان یاد شود.
آخرین مورد آن را هم که می‌توان مثال زد، توماس مولر، مهاجم کهنه‌کار و ۳۵ ساله بایرن مونیخ بود. او تابستان امسال پس از۱۷سال بازی در تیم اصلی و ۷۵۶ بازی، ۲۵۰ گل و ۲۷۶ پاس گل، باشگاه بایرن را ترک کرد. اگر سال‌های حضور در آکادمی و تیم دوم بایرن را به این سابقه اضافه شود، مولر پس از ۲۵ سال مونیخ را ترک کرد و راهی لیگ آمریکا و باشگاه ونکوور شد.
مولر در حالی جدا شد که عنوان کرده بود که می‌توانست یک فصل دیگر هم بازی کند اما به گفته خودش باشگاه تصمیم گرفته بود که با او تمدید نکند:« باشگاه آگاهانه تصمیم گرفته است که برای فصل آینده قرارداد جدیدی با من مذاکره نکند. اگرچه این با خواسته‌های شخصی من هم‌راستا نبود، اما مهم است که باشگاه به اعتقادات خود پایبند باشد. من به این تصمیم احترام می‌گذارم، تصمیمی که هیئت مدیره و هیئت نظارت مطمئناً به‌سادگی نگرفته‌اند.» نکته‌ای که هم در صحبت‌های مولر و هم مسئولان بایرن دیده می‌شود، حاکی از یک احترام متقابل و یک جدایی مسالمت‌آمیز است. او به پاس ۲۵ سال بازی در سطوح مختلف باشگاه بایرن مورد احترام قرار گرفت و قرار است یک بازی خداحافظی هم برای مولر برگزار شود.
دو طرف با وجود اختلافاتی که شاید وجود داشت اما محترمانه و بدون اینکه کوچکترین حاشیه و تنشی به وجود بیاید، از همدیگر خداحافظی کردند و احترام مولر به پاس زحمات و گل‌هایی که برای بایرن به ثمر رسانده بود، حفظ شد.
جدایی مولر از بایرن مونیخ در تابستان امسال، همزمان شد با جدایی دو بازیکن قدیمی و باسابقه استقلال و پرسپولیس از این تیم‌ها. هر چقدر در سطح اول فوتبال دنیا و در جدایی مولر شاهد احترام و جدایی بدون دلخوری این اسطوره از جمع مونیخی‌ها بودیم، در این سمت در ایران، جدایی سید حسین حسینی از استقلال و وحید امیری از پرسپولیس با دلخوری و عدم رعایت احترام عملی از سوی باشگاه به پاس تلاش‌های این دو بازیکن همراه بود.
تیرماه امسال بود که حسینی، دروازه‌بان و کاپیتان استقلال پس از ۱۵ سال از جمع آبی‌ها جدا شد. او در این مدت ۲۴۰ بازی برای استقلال انجام داد و در ۱۰۹ بازی کلین شیت داشت.جدایی حسینی از استقلال با وجود سابقه درخشانی که در مدت حضورش در دروازه آبی‌پوشان داشت، محترمانه انجام نشد و باشگاه استقلال رفتارقدرشناسانه و اخلاقی با کاپیتان سابق خود نداشت تا این جدایی در فضایی پر از دلخوری و بدون احترام صورت بگیرد.
این در حالی است که با توجه به عملکرد حسینی در استقلال حالا که به هر دلیلی از جمله قرار نداشتن در لیست ریکاردو ساپینتو به عنوان دروازه‌بان اول، از جمع آبی‌ها جدا شد، شایسته خداحافظی محترمانه و بهتری از سوی باشگاه استقلال بود.
دیروز هم وحید امیری، کاپیتان دوم پرسپولیس و هافبک باسابقه قرمزها پس از ۸ سال، از این تیم جدا شد.این هافبک ۳۷ ساله در مدت حضورش در پرسپولیس، ۲۵۵ بازی برای این تیم انجام داد و ۲۶ گل به ثمررساند و ۴۳ پاس گل داد.
جدایی امیری هم با وجود سابقه طولانی که در پرسپولیس داشت، با احترام و قدرشناسی عملی همراه نبود و باشگاه پرسپولیس نتوانست خداحافظی محترمانه‌ای با این هافبک خرم‌آبادی داشته باشد. به طوری که او با وجود نقشی که در موفقیت‌هایی یک دهه اخیر پرسپولیس داشت، با دلخوری از این تیم جدا شد و گفت ناگفته‌های زیادی دارد اما ترجیح می‌دهد فعلا سکوت کند.
برخورد با حسینی و امیری نشان داد که مدیران پرسپولیس هم مانند مدیران استقلال راه و رسم قدرشناسی از بازیکنانی که جزو تاریخ این باشگاه‌ها شده‌اند و وقت جدایی‌شان رسیده است، را بلد نیستند.
مقایسه رفتار باشگاه بایرن مونیخ با مولر با رفتار دو تیم استقلال و پرسپولیس با حسینی و امیری به خوبی نشان داد که فوتبال باشگاهی ایران حتی برای درس گرفتن از فوتبال سطح اول فوتبال جهان حتی در مواردی که احتیاجی به پول و کیفیت فنی ندارد، هم تلاش نمی‌کند تا در این بخش هم فاصله ما با باشگاه‌های اروپایی زیاد و دست‌نیافتنی شود! آن هم در شرایطی که اخلاق‌گرایی و احترام به پیشکسوت و واسطوره، همواره ورد زبان مدیران باشگاه‌های ما است اما در عمل خبری از قدرشناسی آنها نیست.