سعيد احمديان/ روزنامه جوان- هر چند شیوع کرونا برای تمام دنیا غافلگیرکننده بود و ورزش جهان را هم مانند خیلی از بخش‌های دیگر به تعطیلی کشاند، اما اتفاقاتی که تنها در ماه‌های اخیر در ورزش کشورمان رخ داد، آیینه تمام‌نمایی از سیستم مدیریتی‌ای است که نه بر اساس تخصص بلکه به واسطه روابطی که شکل گرفته به چنین جایگاه‌هایی رسیده‌اند، مدیرانی که حتی در مواقع عادی هم غلط‌های زیادی در دیکته مدیریتی‌شان دارند و انتظار نمی‌رود که بتوانند در روز‌های بحرانی تصمیمات به‌جا و منطقی بگیرند که از ورزشکاران در مقابل ویروس کرونا محافظت کند.
اگر چه با گذشت پنج ماه از شیوع کرونا در ایران، اکثر مسابقات تعطیل است و لیگ‌های ورزشی معلق شده است، اما بحران مدیریت در فوتبال که مسابقات آن از یک ماه گذشته دوباره ازسر گرفته شده، گویای این است که مدیریت بحران در ورزش بیشتر به یک شوخی می‌ماند.نمونه چنین مدیریتی در فوتبال آشکار بود و رقابت‌های لیگ برتر در حالی از سر گرفته شد که هم مسئولان برگزارکننده و هم باشگاه‌ها از آمادگی لازم برای اجرای پروتکل‌های بهداشتی برخوردار نبودند و نگاه کاریکاتورگونه‌ای به زیرساخت‌های انجام یک مسابقه در شرایط همه‌گیری یک بیماری دارند. اهمالی که سبب شده بود در حالی که مسابقات شروع شده بود، مدیران برگزارکننده همچنان در حال آزمایش و خطا و نوشتن پروتکل‌هایی بودند که پیش از آغاز مسابقات باید نوشته می‌شد و آموزش‌های لازم در این رابطه به باشگاه داده می‌شد.
در سوی دیگر باشگاه‌ها نشان دادند که مدیران‌شان درکی از اولویت‌بندی در شرایط سخت یک بیماری خطرناک که می‌تواند جان یک ورزشکار را به خطر بیندازد ندارند، چنین نوع نگاهی سبب شده بود تا یک باشگاه لیگ برتری که بودجه حداقل ۳۰ میلیاردی سالانه را در حسابش دارد و هزینه می‌کند، مدیران آن برای دریافت دستکش یک بار مصرف و ماسک به سازمان لیگ نامه بزنند. در حالی این باشگاه‌ها که پسوند حرفه‌ای را یدک می‌کشند و سالانه ده‌ها میلیارد را صرف قرارداد‌های بی‌ضابطه و نجومی با بازیکنان می‌کنند، اما برای تهیه وسایلی که سلامتی بازیکنان و خود مدیران را تضمین می‌کند، حاضر به پرداخت چند میلیون تومان نیستند و برای چنین موارد پیش پا افتاده‌ای دست‌شان را جلوی برگزارکنندگان مسابقات دراز می‌کنند.
اگرچه در سایر رشته‌های ورزشی لیگ‌ها تعطیل است، اما می‌توان پیش‌بینی کرد که تجربه فوتبال در دیگر لیگ‌ها هم در مقیاس کوچک‌تری تکرار شود، مسئله‌ای که ریشه آن را باید در مدیریت ورزش ایران جست‌وجو کرد، مدیرانی که کمتر به واسطه تخصص و تجربه‌ای که داشته‌اند در چنین جایگاه‌هایی قرار گرفته‌اند و ضعف‌هایشان در روز‌هایی که کرونا به سنگ محکی برای سنجش توان مدیریتی‌شان بدل شده است، بیشتر از قبل آشکار است.